رهروان حقیقت

هیچ چیز همانی نیست که به #نظر میرسد.
جهانی را که از خلالِ ذهنِ نفسانیِ خویش میبینی، جایی ست بسیار ناقص،
حتی دره ای از اشک هاست.
اما هر آنچه را تصور میکنی،
فقط یک #نشانه است،
مانند تصویرهایی که در #خواب میبینی.
به همین شیوه است که #آگاهی تو
رقص انرژیِ مولکولیِ جهان را تفسیر میکند
و واکنش نشان میدهد.
این #انرژی ، ماده ی خامِ واقعیتِ به اصطلاح فیزیکی است.
تو این انرژی را در چارچوب بدن ها، تولد و مرگ،
و یا تنازع بقا #مشاهده میکنی.
تفسیر ها و تعبیر های گوناگونی (جهان های گوناگون) وجود دارد.
همه ی این جهان ها از دل آگاهیِ فرد اندیشنده بیرون می آیند.
بنابراین ما در جهانی زندگی میکنیم که با تفسیر خود آفریده ایم.
به همین دلیل همه ی ما در یک جهان #زندگی نمیکنیم.
هر موجودی، نقطه ی مرکزیِ آگاهی است،
گرچه همه ی این جهان ها به هم پیوسته و مرتبط اند.
ما جهان یک آدم را داریم،
جهان یک مورچه را، جهان یک دلفین و…
موجودات بی شمارند.
موجوداتی که #فرکانس آگاهی شان
با فرکانسِ آگاهی تو فرق میکند و تو حتی از وجودشان آگاه نیستی –
آنها نیز از وجود تو آگاه نیستند.
عارفانی که #وحدت بنیادیِ خود با یکدیگر و با همه ی هستی را تجربه کرده اند، همه شهروند #یک جهان اند،
جهانی که در دید تو #بهشت جلوه میکند؛
با وجود این، همه ی جهان ها همبسته، و در نهایت یکی اند.
بخش عمده ی جهان جمعیِ ما آدم ها زاده ی سطحی از آگاهی ماست که آن را #ذهن مینامیم.
حتی در دلِ این جهان جمعی نیز تفاوت های بیشماری هست:
خرده جهان ها.
خرده جهان ها به تصورِ تصورکنندگان و آفرینندگانِ جهان های مجازی تکیه دارند.
چون همه ی جهان ها ربطی تنگاتنگ به هم دارند
در نتیجه وقتی آگاهیِ جمعی #انسان ها دگرگون میشود،
این دگرگونی در آب و گیاه و حیوان و پرنده و…
نیز منعکس میشود.
به همین دلیل این عبارت کتاب مقدس را میتوان تحقق بخشید:
«روزگاری خواهد آمد که شیر و بره دوستانه در کنار هم زندگی کنند.»
این جمله، به امکان برقراریِ مناسباتی کاملا متفاوت اشاره دارد.
دنیا، آنچنان که اکنون به نظر ما میرسد، انعکاس ذهن نفسانی ماست.
#ترس ، نتیجه ی اجتناب ناپذیرِ پندارِ نفسانی ست؛ دنیایی است که توسط ترس اداره میشود.
همانطور که تصویرهای یک رویا نشانه های حالتی درونی یا احساساتِ شخص اند، واقعیتِ جمعیِ (کنونی) ما نیز نشانه ی سمبلیکِ
ترس و لایه های ضخیمِ منفیاتی ست که در #روان جمعی بشر تلنبار شده است.
ما از جهان خود جدا نیستیم، بنابراین
اگر اکثریت آدم ها از #وهم و پندار رها شوند، این دگرگونیِ درونی روی همه چیز و همه کس اثر خواهد گذاشت.
آنگاه، تو دقیقا ساکن جهانی کاملا متفاوت خواهی بود.
یکی از استادان #ذن گفته است:
«سرانجام روزی فراخواهد رسید که هر درختی و هر ساقه ی علفی
به روشن شدگی (اشراق) رسیده است.»
بنا به گفته ی قدیس پُل:
«همه ی مخلوقات در انتظار #شکوفایی آگاهیِ انسان هستند.»
منظور او این است که #همه ی پدیده های جهان در انتظارند تا صورت زیبای #خداوند را در آینه ی بی زنگارِ دل آدمی مشاهده کنند.
آنها خداوند را فقط در آینه ی معرفتُ اللهیِ بشر مشاهده خواهند کرد.
بنابراین، جهان در انتظار توست.
جهان در انتظار خداست.
جهان بی تاب توست. بی تابِ خداست.
آنچه قرار است به دنیا بیاید آگاهیِ تازه است و با این آگاهی تازه جهانی تازه به دنیا می آید.
در انجیل میخوانیم:
«آنگاه آسمانی تازه دیدم و زمینی تازه،
زیرا آسمانِ کهنه و زمینِ کهنه به تدریج از میان رفته بودند.»
اما علت و معلول را با هم قاطی نکن.
#وظیفه ی نخستین تو آن نیست که جهانی تازه بیافرینی تا #رستگار شوی
بلکه این است که از خوابِ یکی انگاریِ خود با صورتِ خویش بیدار شوی
آنگاه دیگر #وابسته ی دنیا نخواهی بود،
وابسته ی این سطح از آگاهی.
بدین سان، میتوانی ریشه های خویش را در ذاتِ نامتجلی هستی حس کنی و خود را از صورت ها و شکل ها و وضعیت ها برهانی.
البته هنوز میتوانی از #لذت های گذرای این دنیا بهره مند شوی، اما دیگر از فقدان آنها در هراس نخواهی بود.
بنابراین دیگر نیازی نیست که به چیزی بچسبی.
گرچه از لذت های مادی بهره مند میشوی، اما حریص نیستی.
حالا دیگر با حقیقتی بینهایت بزرگتر از لذت روبرو شده ای. بزرگتر از همه ی آن چیزهایی که در جهان صورت ها قابل تصور بود.
به عبارتی دیگر، تو دیگر محتاج دنیا نیستی.
دیگر حتی به آن نیازی نداری که دنیا را متفاوت با آنچه که اکنون هست ببینی.
فقط در این ساحت است که میتوانی واقعا #کمک کنی تا دنیایی بهتر آفریده شود؛ دنیایی که در دیگرسوی این دنیای صورت ها و وضعیت هاست.
فقط در این ساحت است که میتوانی شفقتِ حقیقی نسبت به خلق را
احساس کنی و مددکارشان باشی – نه با #جنگیدن با معلول ها،
بلکه با ایجاد دگرگونی در علت ها.
تنها کسانی که از جهان استعلا جسته اند میتوانند
جهانی بهتر و زیبا تر بیافرینند.