رهروان حقیقت

سوال این است که فضایی که در آن جهان موجود است چیست ؟

در حقیقت فضا تلاطمی مستمر شامل پدیدار شدن و ناپدید شدن این حفره های سیاه و سفید کوانتومی (واقع در کف کوانتومی ) است که در جهت زمان خود در حال تغییرند. در واقع جهان هستی (هستی هر یک از ما ) در میان این تولد و مرگ متوالی در جهان است و همه هستی در هر ریز لحظه در حال مرگ و تولد است.

آنچه هست فقط تغییر است؛ هیچ مرگی نیست؛ فقط تغییر در آگاهی و تغییر در آدرس کیهانی در زمان و مکانی متفاوت است که مرگ و تولد را تعریف میکند.

این دریای متلاطم انرژیک هم زمان هم جرم مثبت دارد و هم منفی ( به جهت حفره های سفید و سیاه کوانتومی) و مجموعه آن در برگیرنده هستی است و این دلیلی است که باعث می شود باور کنیم که جهان هیچ کجا نیست بلکه درون خودش است.

از درون خودش می جوشد و در خودش حیات می یابد و زندگی می کند؛ مرگش نیز درون خودش تعریف می شود. هر چیزی در جهان متشکل از همین ساختار حفره سیاه و حفره سفید است که در هم تنیده است. پس جهان درون هر چیزی هست، پس (ماورای زمان و مکان ) متافیزیک جایی در دوردست ها و فراسوی کهکشان نیست همین جاست.

امروزه می دانیم که جهان مادی بدون اندیشه موجوداتش به صورت مستقل وجود ندارد و جهانی که می شناسیم ناشی از تصور و تجسم و تخیل هر یک از ما مخلوقات است؛ در عین حال که خود هستی نتیجه ذهن هوشمند و ناشناخته دیگری است و این همان دلیلی است که باعث می شود ادراکات ما از این دنیا متفاوت باشد و باعث تعاریف گوناگونی از جهان هستی شود.

واقعیت این است که برای هر یک از ما تعداد نامحدودی جهان های موازی بطور همزمان وجود دارد که در هم تنیده و مرتبطند که با توجه به هم فازی ذهن و درجه آگاهی م
ان هر بار یکی از آنها را و گاهی بیش از یکی از آنها را در طول دوره ای که آنرا زمان رو به جلو می نامیم تجربه می کنیم.

به جهت گستردگی کف کوانتومی در ایجاد لایه های موازی و سطوح ادراکی نامتناهی تعداد این جهان های موازی نیز نامعلومند؛ ولی همواره در جریان و در پیوستگی با یکدیگرند.

هر یک از ما انسانها با توجه به ذات در حال تغییر و تحول خود که بنیاد آفرینش کل هستی و وجود ما است، هر بار با یکی از این جهان های موازی هم فرکانس و هم فاز می شویم و آنرا درک می کنیم و هر یک از اتفاقات در دنیای شخصی را واقعیت می پنداریم…

این جهانهای موازی در نقطه ی بی مکانی و بی زمانی(که هنوز ناشناخته است) در یکدیگر غوطه ورند و ما نیز در آنها غوطه وریم.فقط با تغییر فرکانس آگاهی هر بار بخشی از آن صفحه عظیم را درک میکنیم و تجربیات را در گذر از گذشته به آینده تعبیر میکنیم که البته با تعاریف گفته شده دیگر مفهوم گذشته به آینده مفهوم ندارد. این مطلب توجیه مناسبی باری موضوع تناسخ است که متفاوت تعبیر می شود. ارتباط های بنیادی انرژی در جهان بصورت متفاوت تجربه می شوند در حالیکه دارای یک نوع خواص و شرایط ویزه و مشترک و متشابه هستند.