رهروان حقیقت

کارما چیست؟

در هندوئیسم و بودیسم مفهوم کارما (به سانسکریت: कर्म) به معنی زیستکار یا عملکرد فرد در زندگی است و این عملکردها ذاتاً و به طور خودکار نتایجی در این زندگی و زندگی بعد به دنبال دارند. بدین معنی که «هر چه بکاری همان درو خواهی کرد». در باور هندوان و بوداییان، بر اثر کردارهای فرد (کارما) نیرویی ایجاد می‌شود که چگونگی زندگی آن فرد را در این زندگی و زندگی های بعدی اش مشخص می‌کند. اصل کارما می‌گوید که نتیجه هرآنچه انجام می‌دهیم به خودمان بازمی‌گردد. پیامد عملکرد فرد کارمیوه Vipākap نامیده می‌شود .

انواع کارما:
انسانها ناگریزند که از لحظه ی بیداری تا لحظه ی خواب، به عبارت دیگر از زمان تولد تا لحظه ی مرگ، به انجام کارما ها مشغول باشند. انسانها نمی توانند بدون انجام کاری آرام بنشینند. هیچکس راه فراری از این تنگنا ندارد. اما هر فردی می بایست (به منظور مصون ماندن از عواقب سوء اعمال) به روشنی درک کند که در این مخمصه ی لاعلاج خود را به چه جور کارمایی مشغول کند.
کارماهایی که از انسان سر می زنند (ماهیتا) بر دو نوعند:
۱)(ویشایا) یا کارماهای اسارت آفرین:
کارماهایی که از طریق ارضاء حس کامجویی و لذت طلبی در ارتباط با مراکز حسی هستند و ارتکاب آنها موجب تشدید وابستگی و انقیاد به دنیا و مظاهر دنیوی است. این ها کارماهای اسارت آفرین یا (ویشایا) و در مجموع، اعمال نفسانی نامیده میشوند.
۲)(سری یو) یا کارماهای رهایی بخش :
در بطن زندگی انسان معاصر به دلیل افزایش افسارگسیخته ی کارماهای اسارت آفرین، غم و سردرگمی افزایش یافته است. این نوع کارماها، آدمی را به هیچ نوع شادی و آرامش ذهنی نمی رسانند. در مقابل هر کارمای ساده از کارماهای رهایی بخش، فرخندگی و شادی بخشی ، ارزانی می دارد. چنین اعمالی به روح انسان، بهجت (آتما آناندا) می بخشند. و با شادی سطحی سر و کاری ندارند.
اگرچه اعمال ممکن است صورتی بیرونی داشته باشند، اما جاذبه ی عمل تماما متوجه دنیای درون است. این راه حقیقت و راستی است.
توضیحات:
کارماهای اسارت آفرین یا (ویشایا)، شامل کلیه فعل و انفعالاتی است که با سوژه های خارجی (خارج از انسان) مرتبط است، و معمولا ملازم میل و خواست برای دریافت و ثمره و نتیجه ی عمل است. زیرا اساسا به دلیل ارضاء تمایلات نفسانی صورت می گیرد. اشتیاق برای دریافت ثمره و نتیجه عمل، فرد را به باتلاق من، و مال من و شیطان حرص و شهوت می کشاند. اگر کسی که در این راه بیافتد، با ارتکاب هر عمل نفسانی مثل روغنی که بر شعله های آتش می ریزد، آتش نفسانیات او اوج می گیرد و نیرومندتر می گردد.
هرچه قدر به ویاشا (موضوعات و سوژه های مرتبط با حواس) بهای بیشتری داده شود، مثل این است که به زهر یا (ویاشا) بهای بیشتری داده شده است. اما در عین حال وقتی کسی درگیر امور و موضوعات مرتبط با حواس است، اگر دلبستگی به نتیجه و پی آمد عمل خود نداشته باشد، در آن صورت نه تنها بر حس من و مال من، شهوت و حرص غلبه خواهد کرد، بلکه می تواند اساسا از تمام اینگونه خصایل دور شود و هیچ وقت به خاطر آنها به زحمت نیفتد.
و اما کارماهای رهایی بخش یا (سری یو) :
عملی است که از آلایش نفسانی مبراست. عاری از خطاست. عاری از خودبینی، خودخواهی، و بدون انحراف و لغزش است. ویژگی این کارما اهمیتی است که به نظریه ی (نیش کاما کارما) می دهد. و عبارت از کارمایی است که اندیشه ی بهره‌وری از نتیجه، در آن حاکم نیست. عمل به این نظریه مستلزم ساتیا(حقیقت)، دارما(حقانیت)، شانتی(آرامش) و پریما (عشق) است. کسی که زندگی اش مبتنی بر حرکت در خط این مفاهیم است، اگر چنانچه تکرار اسماء الهی را نیز به زندگی اش بیاورد، دیگر کجا می تواند به بهجت و سروری بالاتر از این دست پیدا کند؟
حقیقتا چنین کسی به عمیق ترین رضایت درونی خواهد رسید. (اگر کسی در این راه مقدس گام نهد، خود خداوند تمام آنچه را که مورد نیاز است به او عطا خواهد کرد. آنچه را که سزاوار است و برای او آرامش ذهن را به ارمغان می آورد.(یاد بگیرید همه چیز را به خدا واگذار کنید. بی هیچ آرزویی برای حاصل کار.)
به جای ویشایا- کارما (اعمال نفسانی) که جز رنج و افزودن گره بر گره های موجود حاصلی ندارد، به سری یو- کارما و (آتما آناندا – مارگا) که راه راستین، مقدس و ابدی است، رو کنید. (بهترین وسیله برای این منظور مراقبه است.)