رهروان حقیقت

“”ابزار و مراتب شناخت باطنى“”

موضوع شناخت خود، در همه ادیان ومکاتب، چنان با اهمیت است که عبارت:”هر که خود را شناخت، پروردگار خود را شناخته” اساس حرکت فرد تلقى مى شود. و البته براى شناخت، به ابزار و اعضاى متفاوتى در هر مرحله اشاره شده است که شاید از دید ظاهرى بسیار با یکىیگر متفاوت به نظر برسند.
از هفت چاکرا در آیین بودا یاد شده است. در عرفان اسلامى، از هفت وادى طلب (هفت شهر عشق) و بخصوص هفت لطیفه قلبى سخن گفته اند. اکثر مراسم عبادى و معنوى، و از جمله انواع مراقبه ها و چله نشینى ها و ریاضت ها براى رفع موانع و تحقق شناخت باطنى است.
صوفیه به هفت مرکز قلب اشاره مى کنند که هر کدام آنها به انسان امکان مى دهد تا به مراتبى از شناخت باطنى دست پیدا کنند که از طریق ذهن و تفکر متعارف ممکن نمى شود. از طریق ذکر و هدایت و تمرکز انرژى و نور باطنى که در اذکار و اسماء الهى نهفته است، نقاطى که در سینه( صدر) و در سر وجود دارند را بیدار و فعال ساخته و امکانات بالقوه آنها را به جریان انداخت. پنج مرکز اول، مانند دایره هاى متحدالمرکزى هستند که هر دایره روایت لطیف تر و خالص ترى از دایره بیرونى خود است. قلب که روح را در خود جاى داده و روح که بُعد باطنى ترى به اسم سّر دارد
” قلب”: از طریق آن امکان ورود به فضاى باطنى مان میسر مى شود. در این مرحله، ما پالایش هیجانات نفسانى و زندگى مان را شروع مى کنیم.

روح

: با بیدار شدن روح، متوجه نقطه و مرکزى در قلب مان مى شویم که از طریق آن امکان ارتباط با بُعد بى نهایت روح مان، که سر چشمه همه کیفیت هاست، میسر مى شود. در صورتى که بتوانیم فرمانروایى قلب مان را، بجاى نفس، به روح مان بسپاریم، حیات تازه اى در ما جارى مى شود. این مرحله پاک سازى درونى از درگیرى هاى بیرونى و ذهنى است. در اینجا تصویر خود شیفته اى که از خود داشتیم محو مى شود.
” سرّ” : با بیدارى سرّ باطنى، قدرت تشخیص حق از باطل را پیدا مى کنیم و از طریق ارتباط عمیق تر با حقایق الهى، ایمان مان به یقین مبدّل مى شود، جایى که وحدت را در کثرت آفرینش مشاهده مى کنیم.

” خَفى ” :

وقتى به این نقطه از بیدارى و آگاهى برسیم، در مى یابیم که چیزهایى را که قبلآ طلب مى کرد ه ایم، چقدر نزدیک و در دسترس اند. همه امکانات در نقطه اى لامکانى در درون قلب مان نهاده شده است.

” سرّالاسرار“:

در این مرحله در مى یابیم که خودمان جلوه اى از حضور خداوندیم. اینجا را مرحله ورود به میدان توحید مى گویند. یک عارف هرگز ادعاى وحدت با خداوند را ندارد، بلکه در این مقام او کاملآ تسلیم، دراختیار و خدمت آفریدگار خویش است.

” نفس “:

(نفس کامل)، کسى که به این مقام برسد، تمام کیفیات و قابلیت هاى فوق را در فردیت خود حمل مى کند و او ظرفیت بیشترى براى برخوردارى از روح خداوند را پیدا مى کند.

“ حق “ :

در این مقام، وجود و هستى انسان چنان بسط و گسترش مى یابد که قادر است با تمامى مراتب هستى هم هویّت شود و به واقع مى تواند به درک باطن این آیه برسد :” به هر کجا که رو کنید، پس همآنجا وجه خداست” (بقره:١١۵)