رهروان حقیقت

مارهای سمی درون”

چوب صندل استعاره‌ای‌ست برای هرآنچه که ارزشمند است.

می‌دانی که مارهای سمی و خطرناک همواره جذب بوی درخت صندل می‌شوند و به میان شاخه‌های آن می‌خزند.

جنگلی که درخت صندل دارد، جایی خطرناک است. بر روی هر درخت صندل حداقل ده مار سمی خوابیده‌اند.

این مارها چنان مفتون رایحه‌ی درخت صندل می‌شوند که دیگر نمی‌توانند از آن دور شوند. نکته این‌جاست که گرچه مارهای سمی و خطرناک در لابه‌‌‌لای درخت صندل می‌خوابند، اما این امر رایحه‌ی خوش درخت صندل را نمی‌آلاید.
از همین رو، درخت صندل استعاره‌ای شده برای کسی که بصیرت پیدا کرده است. زیرا هیچ‌چیز نمی‌تواند آرامش کسی را که به بصیرت رسیده است بیالاید و از ژرفای نگاه او بکاهد.

کسی که چشم سوم او گشوده شده و بصیرت یافته است، به درخت صندل شبیه است.
انواع و اقسام مارهای سمی پیرامون او می‌لولند: خشم، حرص، حسادت، غبطه، کینه. اما او هیچ‌گاه به این‌ها آلوده نمی‌شود. رایحه‌ی او پابرجا می‌ماند. او هرگز مسموم نمی‌شود، بلکه این مارها چنان مسحور رایحه‌ی او می‌شوند که سم خویش را از یاد می‌برند. گویی دیگر مار نیستند و خطری ندارند.
بصیرت چنان نور و شوری در تو پدید می‌آورد که خصلت‌هایی نظیر خشم و حرص و حسادت، سَم خویش را از دست می‌دهند. این‌گونه خصلت‌ها و حالات دیگر نمی‌توانند تو را ویران کنند، برعکس، چنان تغییر ماهیت می‌دهند که به جای ویران‌گری، دست به آفرینش و سازندگی می‌زنند. بدین‌سان سَم به شَهد تبدیل میشود.