رهروان حقیقت

💕 هر آدمى دو قلب دارد؛ قلبى که از بودن آن با خبر است و قلبى که از حضورش بیخبر؛

قلبى که از آن با خبر است، همان قلبى است که در سینه مى تپد؛

همان که گاهى مى شکند، گاهى مى گیرد و گاهى مى سوزد؛

گاهى سنگ مى شود و سخت و سیاه و گاهى هم از دست مى رود…

با این دل است که عاشق مى شویم، با این دل است که نفرین مى کنیم و گاهى وقت ها هم کینه مى ورزیم…

اما قلب دیگرى هم هست، قلبى که از بودنش بی خبریم؛

این قلب اما در سینه جا نمى شود و بجاى اینکه بتپد، مى وزد و مى بارد و مى گردد و مى تابد؛

این قلب نه مى شکند، نه مى سوزد و نه مى گیرد؛ سیاه و سنگ هم نمى شود…

زلال است و جارى مثل رود و نسیم و آنقدر سبک است که هیچ وقت جا نمى ماند؛

بالا مى رود و بالا مى رود و بین زمین و ملکوت مى رقصد؛

این همان قلبى است که وقتى تو نفرین مى کنى، او دعا مى کند؛

وقتى تو مى رنجى، او مى بخشد؛

این قلب کار خودش را مى کند؛

نه به احساست کارى دارد نه به تعقلت؛

نه به آنچه مى گویى، نه به آنچه مى خواهى؛

و آدم ها به خاطر همین دوست داشتنى اند؛

به خاطر قلب دیگرشان،

به خاطر قلبى که از بودنش بی خبرند