رهروان حقیقت

ترس

آدم همچون گلی، آسیب پذیر و ظریف است؛ هر اتفاق کوچکی می تواند به شما آسیب برساند؛ تنها یک تصادف کوچک کافیست تا زندگی خود را از دست بدهید؛ هنگامیکه می ترسید، چه می کنید؟ شب تاریک است، ‌راه را نمی شناسید، هیچ روشنایی ای وجود ندارد و هیچ راهنما و نقشه ای در دسترس نیست؛ چه می توانید بکنید؟‌ اگر دوست دارید، ‌گریه و زاری کنید؛ هیچ اشکالی ندارد، ‌ولی بدانید که گریه کردن کمکی نمی کند، بهتر است موقعیتی را که در آن قراردارید، بپذیرید و به راه خود ادامه دهید؛ مادامیکه زنده هستید،‌ از زندگی تان لذت ببرید؛ چه اهمیتی دارد که زمان را به جست و جوی امنیت هدر دهید؟ ‌در حالیکه امنیت حقیقی ممکن نیست.

به محض درک این موضوع و پذیرش آن، ترس تان از بین خواهد رفت؛ هنگامیکه سربازان به جنگ می روند،‌ ابتدا خیلی احساس ترس دارند؛ مرگ هر لحظه در انتظار آنان است؛ ممکن است آنها هرگز دوباره به خانه بازنگردند؛ آنها حتی از ترس، شب را راحت نمی خوابند و پیوسته کابوس مرگ می بینند؛ بارها و بارها در خواب می بینند که مرده اند یا زخمی شده اند، ولی پس از این که به خط مقدم می رسند و می بینند دیگر سربازان و دوستانشان چقدر ساده تیر می خورند و می میرند، تمام ترسشان ناپدید می شود و از بین می رود؛ آنها واقعیت را می پذیرند و حتی در بحبوبه جنگ، از چای خوردن لذت می برند؛‌ لذتی که هرگز تا آن زمان مانند آنرا نچشیده اند؛ آنها شوخی می کنند، می خندند و آواز می خوانند.

چه کار دیگری می توانند انجام دهند؟ ‌وقتی مرگ آنجاست، دیگر چه می توان کرد؟
در موقعیتی که امنیتی وجود ندارد، تنها پذیرش کامل و بی قید و شرط می تواند ترس را از میان ببرد.