رهروان حقیقت

زمانی که فرد میل و رغبت شدید برای تمام موضوعات که خودش دیده یا شنیده نداشته باشد, به ان حالت عدم تمایل می گویند. برای عدم تمایل, فرد لازم نیست زندگی  فعلی اش را تغییر دهد. عدم تمایل نتیجه ی نهایی هر چیزی است که شخص در زندگی متعهد شده است. برای رسیدن به عدم تمایل حتی موقعی که شخص تمام مسئولیت های خانوادگی و اجتماعی اش را متعهد می گردد امکان پذیر است. به هیچ وجه نیازی به کنارگذاشتن مسئولیت های شخصی نیست. انچه مورد نیاز است از بین بردن کامل شهوت و تنفر است که موجب پریشانی خوداگاه میشود. یک شخص زمانی که در حال انجام اعمال مختلف لازم در زندگی می باشد در صورتی می تواند ازاد باشد که از اثرات خوب و بد این اعمال خود را محفوظ نگاه دارد. چیزی که برای تمرکز اندیشه لازم است اعمالی نیست که انجام می دهیم یا پرهیز می کنیم بلکه زندگی درونی مهم است. جلوگیری از بروز احساسات, فرو نشاندن عقده ها , زندگی کلیشه ای و اشتباهات روانی است که نقش قاطع در تمرکز بازی می کند. به این دلیل عدم تمایل باید انجا باشد تا رفتار ظهور نماید. تمرین از دست دادن تمایلات از بیرون اغاز نمی شود بلکه شروع ان از درون است. مهم نیست چه نوع لباسی می پوشید و یا با چه افرادی زندگی می کنید. چیزی که واقعا مهم است این است که نسبت به چیزهای مختلف ,افراد مختلف که در کنار شما زندگی می کنند چه نوع رفتاری دارید. فقدان میل یک رفتار متعادل و روش کامل, یک احساس عشق و دلسوزی برای همه می سازد. این سوال پیش می اید که ایا فقط با انجام تمرینات یوگا فرد می تواند به ارامش لازم برای رسیدن به اشراق و سامادهی برسد؟ جواب خیر است. اگر ذهن را بیطرفانه مشاهده نماییم از این حقیقت اگاه خواهید شد که انسان در سطح عمیق تر خود اگاه  نوعی ارزو و تمایل شدید و خود خواهی دارد که می خواهد انرا به انجام برساند. این ارزوهای انجام نیافته و به حقیقت نپیوسته برخورد و فشار عصبی را باعث می شوند. در زندگی روزانه, ما با این فشارها برخورد نمی کنیم ولی در تمرکز کامل اینها ظاهر می شوند. او در می یابد که یکنواخت کردن ذهن بدون برطرف کردن انگیزه ها و فشار عصبی که در لایه ی زیرین ذهن قرار دارند, غیرممکن است. اکثر کسانی که تمرینات روحی را بدون استاد وارد به ذهن انجام می دهند در این مرحله به توقف می رسند و دائم به دور خود می چرخند و دوره بعد از دوره را طی می کنند ولی باز هم نتیجه ای نمی گیرند. زندگی با ارامش ظاهری طی می شود ولی رشد و صعود معنوی وجود ندارد.