چگونه مراقبه گون باشیم؟
🌱🌸✨🔮✨🌸🌱
🛐 ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﮔﻮﻥ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ؟
ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ، ﺯﯾﺮﺍ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩهید، ﺫﻫﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .
ﺍﮔﺮ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﯽ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ، ﺯﯾﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﺫﻫﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻼﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .
ﻭ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺫﻫﻦ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺧﺘﻼﻝ ﻭ ﺍﻏﺘﺸﺎﺵ ﺍﺳﺖ . ﺫﻫﻦ ﯾﮏ ﺍﺧﻼﻝ ﮔﺮ ﺍﺳﺖ . ﺫﻫﻦ ﺳﺮ ﻭﺻﺪﺍﺳﺖ .
ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺑﮑﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﯽ، ﺍﯾﻦ ﺫﻫﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﺪ .
ﺳﺮﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ؛ ﺣﺎﻻ ﺍﯾﻦ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﻋﻼﻗﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ،
ﺍﯾﻨﮏ ﺗﻮ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻭ ﭼﻨﯿﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﯼ .
ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﮑﻮﺕ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ، ﺳﮑﻮﺕ ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ . ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﯽ .
ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻄﻞ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻘﭽﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻨﯽ .
ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﯽ ! ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯽ، ﺍﺣﻤﻖ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ !
ﻓﻘﻂ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ، ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎ . ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻧﺴﯿﻢ ﺑﻮﺯﺩ ، ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﺷﻌﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﻧﺪ .
ﺩﻋﻮﺕ ﮐﻦ ﻭ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ . ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﯿﺎﻭﺭﯼ . ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﮐﻨﯽ، ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺯﺷﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺳﮑﻮﺕ ﺍﻭ ﺯﺷﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ،
ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﻭ ﺳﻄﺤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺍﻏﺘﺸﺎﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .
ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ؟
ﺫﻫﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻥ . ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ، ﺑﻪ ﻃﻮﻃﯽ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺟﯿﻎ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ .
ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ، ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﮑﻦ . ﻫﺮ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻓﺖ ﺭﺥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ، ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻫﺸﯿﺎﺭﯼ ﻣﻨﻔﻌﻞ ﺑﺎﺵ .
ﻧﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ، ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺟﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ، ﺳﺮﻭ ﺻﺪﺍ، ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻧﺪ …
ﻓﻘﻂ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﺵ، ﯾﮏ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻨﻔﻌﻞ، ﺑﺎﺯ، ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﻭ ﺩﯾﺪﻥ، ﻭ ﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ .
ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻏﻮﻏﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ … ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ . ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ .
ﺩﺭ ﺫﻫﻨﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﯾﮏ ﺳﺮﯼ ﺩﻭﻡ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻧﮑﻦ، ﻓﻘﻂ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﯿﻔﺘﺪ .
ﻭ ﺩﯾﺮ ﯾﺎ ﺯﻭﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺫﻫﻦ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎﺯﻝ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﻨﻔﺬ ﺑﺪﻧﺖ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻋﻤﯿﻖ ﻭ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ .
ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، ﺯﯾﺮﺍ ﺗﻮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﯼ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻟﮑﻞ ﯾﺎ ﻣﻮﺍﺩ ﻣﺨﺪﺭ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺁﻥ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ .
ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎﺯﻝ ﮔﺸﺘﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﻓﮑر کردن.
ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﮔﻮﻥ ﺑﺎﺵ، ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ، ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﮑﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ، ﻓﻘﻂ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻓﺖ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﯿﻔﺘﻨﺪ،
ﻋﻤﯿﻘﺎً ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ، ﻭﻟﯽ ﻓﻌﺎﻝ ﻧﺒﺎﺵ، ﺯﯾﺮﺍ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ .
ﺑﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺑﺪﻫﻨﺪ، ﺳﺎﮐﺖ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﺪ .
ﻭ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﯿﻔﯿﺘﯽ ﺍﺯ ﺫﻫﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﺫﻫﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺳﺎﮐﺖ ﮐﺮﺩ .
ﺳﮑﻮﺕ ﮐﯿﻔﯿﺘﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺩﺭﻭﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺭﻭﻧﯽ ﺗﻮ .
ﺳﮑﻮﺕ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﻭﺭﺍﺟﯽ، ﺁﻥ ﺫﻫﻦ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻭﺭﺍﺝ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﯼ .
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻔﻌﻞ ﺑﺎﺷﯽ، ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯽ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﮔﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﺪ . ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﯿﺴﺘﯽ .
ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﮥ ﺑﯽ ﻣﺸﻐﻮﻟﯿﺘﯽ، ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ .
ﭘﺲ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻫﺴﺘﯽ، ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﯾﮏ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺳﺖ ! ﻧﯿﺴﺖ .
ﺯﯾﺮﺍ ﻫﻤﻬﻤﮥ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻫﻤﻬﻤﮥ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ؛
ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﯽ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ، ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ، ﭘﺮ ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺳﺮﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ … ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﺸﯿﻦ، ﻣﻨﻔﻌﻞ .
ﺍﯾﻦ ﻭﺍﮊﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺑﺴﭙﺎﺭ: ﻣﻨﻔﻌﻞ passive ، ﻭ ﻭﺍﮊﮤ ﺩﯾﮕﺮ: ﻫﺸﯿﺎﺭ alert . ﻫﺸﯿﺎﺭﯼ ﻣﻨﻔﻌﻞ passive alertness ﮐﻠﯿﺪ ﺍﺳﺖ .
ﻣﻨﻔﻌﻞ ﺑﻤﺎﻥ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﮑﻦ، ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ . ﻭ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﯾﮏ ﮐﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ .
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ، ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﯽ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﯾﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﺴﺘﻨﺪ .
ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺖ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ .
ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻧﯿﺰ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ . ﮔﻮﺵ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﻫﺴﺘﯽ .
ﻓﻘﻂ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﮑﻦ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻧﮑﻦ، ﺯﯾﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻔﺴﯿﺮ، ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ .
ﮐﻮﺩﮐﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ” : ﭼﺮﺍ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟ ”
ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺰﺍﻉ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﺖ ﻧﮕﻮ: “ﭼﺮﺍ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﻨﺪ؟ ﺁﯾﺎ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺠﻨﮕﻨﺪ؟ ”
ﻧﻪ، ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﻮ . ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺭﺥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ .
ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺳﮑﻮﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.
امکان ارسال دیدگاه برای این مطلب وجود ندارد.